Siku ya kurudi shule ilipokaribia, nilikuwa nimebaki na shilingi chache mfukoni. Likizo ilikuwa ndefu na matumizi yalionekana madogo kila siku, lakini mwishowe ada ya shule ilikuwa imeisha kabisa.
Nilijaribu kujiweka imara mbele ya watoto wangu, lakini ndani nilikuwa ninaumia. Nilihofia walimu wakiwaita kando kwa sababu ya ada, na watoto wangu wakauliza kwa nini wanachelewa kurudi darasani.
Nilipiga hesabu kila asubuhi nikitafuta pa kuanzia. Niliomba kazi za mkono, nikaomba ndugu, nikauza vitu vidogo vya nyumbani lakini pesa iliyopatikana haikutosha.
Kila jioni nilihisi aibu na lawama zikiongezeka. Nilijua nikikosa suluhisho la haraka, watoto wangekaa nyumbani bila kosa lao.
Nilijaribu kujiweka imara mbele ya watoto wangu, lakini ndani nilikuwa ninaumia. Nilihofia walimu wakiwaita kando kwa sababu ya ada, na watoto wangu wakauliza kwa nini wanachelewa kurudi darasani.
Nilipiga hesabu kila asubuhi nikitafuta pa kuanzia. Niliomba kazi za mkono, nikaomba ndugu, nikauza vitu vidogo vya nyumbani lakini pesa iliyopatikana haikutosha.
Kila jioni nilihisi aibu na lawama zikiongezeka. Nilijua nikikosa suluhisho la haraka, watoto wangekaa nyumbani bila kosa lao.
Nilibadilisha mkakati. Badala ya kukimbizana na ahadi hewa, niliamua kutafuta ushauri ulio na mwelekeo. Soma Zaidi.....
https://kiwangadoctor.com/kiswahili/watoto-waliporudi-shuleni-nilikuwa-sifuri-uamuzi-mmoja-ulininusuru-na-aibu-ya-ada/
https://kiwangadoctor.com/kiswahili/watoto-waliporudi-shuleni-nilikuwa-sifuri-uamuzi-mmoja-ulininusuru-na-aibu-ya-ada/
Post A Comment: